بسم الله الرحمن الرحیم

حیات نیکان (7)

آیت الله سید کمال فقیه ایمانی

علی باباجانی

بانک اطلاعات اندیشمندان و کارشناسان

اداره کل خدمات رسانه ای

ص: 2

دانشمندان شهر نیز همواره برای رؤیت هلال ماه نو نزد وی می رفتند و به او اعتماد کامل داشتند.

هنوز نزدیکان شیخ عبدالحسین، خاطره ای را که آن شب اتفاق افتاد؛ به یاد می آورند. شب هنگام شیخ عبدالحسین نشسته بود و گروهی از روحانیان از محضرش بهره می بردند. یکی از آنان پرسید: «آقا! چگونه است که با این سن و سال هنوز دیدگانتان سالم و تیزبین مانده است؟ شیخ در پاسخی حکیمانه گفت: «روزی که به تکلیف رسیدم، با پروردگارم عهد کردم چشم به نامحرم ندوزم و تاکنون [نیز] بر این پیمان استوار مانده ام».

شیخ عبدالحسین به دیدار حضرت بقیة الله نیز نائل شده است. نقل است وقتی شیخ به همراه گروهی راهی مکه بودند، در راه گم شدند. همه حیران بودند که در این وادی غربت، چگونه و از چه راهی به خانه دوست برسند. چرخ های ماشین نیز در شن فرورفته بود و هیچ کس را امید نجات از آن مهلکه نبود. در همین هنگام، شیخ به آقا امام زمان(عج) توسل جست. به ناگاه حضرت مهدی(عج) که چراغ راه و راهنمای گم گشتگان است، با توسل شیخ به یاری مسافران آمد و با اشاره ای ماشین به راه افتاد.

سید کمال در چنین خانواده ای چشم به جهان گشوده بود؛ خانواده ای که نسبشان به امام حسین(علیه السلام) می رسید. وی در دامان پرمهر مادر پرورش یافت و در کانون گرم خانواده، از محضر پدر و مادر خود به عنوان نخستین آموزگاران، بهره هایی فراوان برد.

ص: 6

سید کمال با ترس و لرز گفت: «سینه زنی».

پدر که عصبانی بود، گفت: «فکر نمی کنی ما دلواپست می شیم. با این کارِت دل پدر و مادر را می لرزانی... مادر آمد و جلو پدر را گرفت تا مبادا وضع از این بدتر شود. سید کمال دریافته بود که پدر حسابی ناراحت شده است. آن شب تا صبح، چشم های سید به خواب نرفت. همه شب از این ناراحت بود که چرا موجب نگرانی پدر و مادرش شده است.

سید دریافته بود که دل سپردن به رهنمودهای همچون پدری فرزانه و جلب اعتماد و رضایت وی می تواند او را در مسیر کمالات یاری دهد.

که سبب رنجش معلم شود. سید در مکتب توانست، در نخستین گام های تحصیل، الفبا، ابجد و نصاب را با نوشتن بیاموزد. همچنین، همراه با این آموزه های ابتدایی توفیق یافت، قرآن،کتاب ةای فارسی و ترسل را هم به آموخته های خود بیفزاید.

سید کمال در کنار تحصیل، با آموزه های دینی ارتباط برقرار کرد و نیز دل بسته مجالس عزاداری شد. همراه پدر به روضه و مجالس مذهبی می رفت و می کوشید پیوند خود را با اهل بیت هر روز بیشتر کند.

باشی؛ زیرا اگر ما درخت های دین را پیوند نزنیم و فرزندانمان روحانی نشوند، چه کسی باید بیاید و این وظیفه را به عهده بگیرد؛ آفرین پسرم! خیر دنیا و آخرت در همین راه است».

سید کمال با حرف های پدر مصمم تر شد و در همان اصفهان، تحصیلات حوزوی را شروع کرد.

پانزده ساله بود که وارد مدرسه جده بزرگ اصفهان شد؛ مدرسه ای که محل تحصیل و تدریس بسیاری از بزرگان و اعلام بود. جامع المقدمات را نزد آقای شیخ محمدحسن نجف آبادی آموخت و مطول را زیر نظر آقای ادیب خواند. در همان مدرسه، حجره نشینی را تجربه کرد و در حجره پدر و دایی اش به تحصیل و زندگی طلبگی ادامه داد.

در این میان، هم بحث هایی نیز برای خود پیدا کرد. آقای حاج احمد امامی و آیت الله امینین، امام جمعه قم، هم دوره ای و هم بحث های سید کمال بودند. سید کمال تحصیلات را مغنی در اصفهان گذراند و پس از کسب مقدمات در مدرسه جده، راه قم را در پیش گرفت.

می توان از آن فضا بهره گرفت؛ شهری که به شهر علم و قیام معروف بود. افزون بر این، تحصیل در قم؛ در کنار حرم مطهر حضرت معصومه(علیها السلام)، تجربه ای جدید برای سید کمال بود. وی در همان ابتدای ورود، به دارالشفا رفت و تتمه مغنی را نزد حاج شیخ مصطفی که اهل آذربایجان بود، گذراند و پس از آن شرح لمعه را نزد بزرگوارانی چون آقای خلیلی و باقری بهره برد.

سید کمال چند سال اول را با برادر بزرگ تر خود در مدرسه دارالشفا هم حجره بود و بعد به مدرسه فیضیه رفت که با بزرگانی مثل احمدی گلپایگانی و شهید باهنر هم حجره شد.

وی اگرچه در این دوران تنهایی و دور از خانه و خانواده را تجربه می کرد، با افرادی آشنا شد که در رشد و تعالی دینی مذهبی وی موثر بودند.

همدلی و پشتکارشان برای ادامه تحصیل شده بود. هم به مشکلات آگاه بودند و هم در رفع گرفتاری ها می کوشیدند.

سید کمال این گونه ساده زیستی را از خانواده آموخته بود. زمانی که کودک بود، تجربه چنین زندگی ساده و بی غل و پیرایه را داشت؛ چراکه آن زمان درآمد روحانیان کم بود و زندگی به زحمت اداره می شد. مادرش نیز اهل قناعت بود و سید در دامان مادر قناعت و کوشا بودن را آموخته بود. با این حال، احساس خوشبختی و آرامش در وجود سید کمال ریشه دوانده بود، به گونه ای به مادیات، بیش از ارزشش بها نداد و با این اندیشه و باور، زندگی ادامه پیدا کرد و دوستان هم حجره اش نیز همین تجربه مشترک را داشتند.

کشدی و با لبخندی عقب نشست. استاد به چهره سید کمال نگاهی کرد. لبخند بر لبان سید کمال خشکید. و خود را لابه لای شاگردان پنهان کرد.

سید کمال، دیگر روی دیدن استاد را نداشت. هر روز سر به زیر و خجالت زده، پشت یکی از ستون ها پنهان می شد تا چشمش به چشم استاد نیفتد. از این ماجرا چند ماهی گذشت. روزی سید کمال از کوچه ای می گذشت که ناگهان، استاد را دید که از روبه روی می آمد. ایستاد و با شرمندگی سلام کرد. استاد با د یدن سید کمال ایستاد و سلامش را پاسخ داد و گفت: «آقای فقیه! کجایی؟ خدمتان نمی رسیم. دلم هوای تان را کرده. مگر قم نیستید؟».

استاد که می دانست سید از کرده خود پشیمان است، گفت: «صبح پنج شنبه به دیدنت می آیم». پنج شنبه خوبی بود استاد به حجره سید آمد و با هم گرم گفت وگو شدند. سید خوشحال شد و دریافت که چه استاد بزرگواری دارد.

مشکینی شاگردی کرد. مدارج علمی را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشت و به مراتب بالا دست یافت. سید کمال پس از گذراندن سطح، به فراگرفتن درس خارج روآورد و توانست کتاب الزکوة را نزد آیت الله داماد و کتاب الصلوة رانزد آیت الله العظمی بروجردی به پایان برساند. وی همچنین، از درس خارج آیات عظام بروجردی، امام خمینی و آیت الله العظمی گلپایگانی بهره برد. بزرگوارانی چون آیت الله هاشمی رفسنجانی، مظاهری، ارسنجانی، احمد امامی، حجتی کرمانی، یوسف صانعی، موسوی اردبیلی و شهید باهنر نیز هم درس و هم نشین بود.

سید کمال گفت: «نه آقا!» آقا با لحنی جدی فرمود: «نباید هم بکشید!» سپس به حاج احمد فرمود: «چرا وقیت این نوجوان اهل سیگار نیست، اصرار می کنی؟» دل سید کمال آرام شد و از اینکه آقا به او اعتماد کرده بود، احساس شادی و آ رامش کرد.

این خاطره برای همیشه در ذهن سید کمال ماند و از همان زمان شاگردی وی در محضر آیت الله بروجردی شروع شد. وی برای ادامه تحصیل، کتاب الصلوة را برگزید و آن را در محضر آیت الله بروجردی فرا گرفت. هر روز که می گذشت، ارادت سید کمال به ایشان بیشتر می شد و آیت الله نیز به سید کمال احترام می گذاشت. جلسه های درس آیت ا لله بروجردی بسیار بانشاط و معنوی بود و شوخی های استاد در حین درس، صمیمیتی میان وی و شاگردان به وجود آورده بود. سید کمال از این جلسه ها خاطرات بسیاری در ذهن دارد.

را باز کرد و خواند سکوت کلاس را فراگرفته بود. طلبه ها از هم می پرسیدند: چه اتفاقی خواهد افتاد؟ در آن نامه چه چیزی نوشته شده است؟ نامه که تمام شد، استاد آن را کنار گذاشت و لبخندی زد. سپس درباره سختی کارش و دشواری مرجع بودن سخن گفت و حرف هایش را با این جمله به پایان رساند. «من نفرین می کنم که شما مرجع تقلید شوید تا دریابید چه گرفتاری هایی دارم!».

برخوردهای دلنشین و محترمانه آیت الله بروجردی در دل سید کمال و دیگر طلبه ها می نشست. وقتی کسی عبارت یا روایتی را نادرست می خواند، استاد، بی درنگ شعرهای سیوطی را تکرار می کرد و با این کار لزوم دقت در نقل روایت را یادآور می شد. گاه نیز برخی طلبه ها مطالبی نابه جا را به عنوان سؤال مطرح می کردند در این مواقع، آقا می فرمود: «گاه باید گوش خدمت گر انسان باشد و گاه زبان. اینجا گوش باید خدمتگر شما باشد».

دعوت زن را نپذیرفت و گفت: «به خود آقا بگویید بیاید!» زن به درون خانه رفت و طولی نکشید که با چند خانم بی حجاب دیگر برگشت. آنها نیز با اصرار سید کمال را به درون خانه دعوت کردند، ولی سید نپذیرفت. و گفت: «تا حجابتان را رعایت نکنید، داخل نمی شوم... .».

وقتی سید کمال حرف های خود را بر روی آنها بی اثر دید، با ناراحتی به طرف آمل بازگشت. به مدرسه صدر رفت و شب را در اتاق یکی از آقایان سپری کرد و با او از دشواری تبلیغ و نامهربانی های برخی مردم سخن گفت. وقت خواب که رسید، ناگهان سید ماری را دید که از سوراخی بیرون آمد. از دیدن مار بسیار وحشت کرد، ولی دوستش با خونسردی گفت:«نترسید! این مار با شما کاری ندارد». با این حال، آن شب سید کمال تا صبح چشم برهم نگذاشت و از ترس بیدار ماند.

تبلیغ به ویژه در شرایط بد زمان طاغوت برای روحانیون بسیار دشوار بود. برخورد سرد برخی افراد سید را رنجیده می کرد؛ با این حال برخی مردم از سید به گرمی استقبال می کردند و هر گاه مدت تبلیغ سید تمام می شد و قصد بازگشت داشت، مردم از او می خواستند که سال بعد نیز نزد آنها بیاید.

تبلیغ اگرچه شیرینی هایی داشت، ولی گاه تحمل برخی مشکلات، طاقت فرسا بود، مانند در ماشین تعدادی خانم با پوششی نامناسب سید را رنجیده خاطر می کرد؛ همراه با موسیقی که پخش می شد، به پایکوبی مشغول بودند. سید به این وضع اعتراض کرد. رئیس سازمان امنیت شیراز که او نیز

ص: 18

در ماشین بود، رو کرد به سید و با غرور گفت: «همینی که هست. دوست داریم این طور باشد. اگر برای شما سخت است، پیاده شوید».

با وجود این برخوردهای سرد و گاه خشونت آمیز، هرگز عزم سید برایب تبلیغ آموزه ها و ارزش های اسلامی سست نشد؛ زیرا کسانی بودند که به حرف ها و رفتارهای سید احترام می گذاشتند. برای مثال، روزی سید سوار ماشینی شد. به محض اینکه راننده موسیقی گذاشت، سید آرام به وی گفت: «اگر می شود خاموش کنید!».

راننده با شرمندگی گفت: «چشم آقا چرا زودتر نگفتید؟»این کار راننده، موجب اعتراض برخی از مسافران شد. راننده ماشین را نگه داشت و گفت: «توی بلیطتان نوشته راحت، سریع، مطمئن. ننوشته موسیقی هم باید پخش کنیم. من سرم درد می کند، نمی توانم موسیقی گوش کنم. بروید شکایت کنید.

«از امروز تاج رسول الله بر سر شماست. مبادا در راه رفتن، خندیدن و حرکات خود کاری کنید که برای اسلام زیان بار باشد!».

سیدکمال در نجف بود. پس از انجام مراسم سوگواری، سید قصد برگشتن به قم را داشت، ولی مردم و عالمان اصفهان با وی مخالفت کردند و گفتند: «حالا که پدرتان دارفانی را وداع گفته و برادرتان در نجف هستند، بهتر است در اصفهان بمانید».

آیت الله فقیه ایمانی، به خواسته مردم پاسخ مثبت داد. بدین ترتیب، به مسجدی که پدر بزرگوارش نماز اقامه می کرد، رفت و در کنار پاسخگویی به نیازهای شرعی مردم به تدریس پرداخت.

خانواده سید کمال در خواب بودند سید نیز پس از خواندن قرآن و نیایش به رخت خواب رفت. همه در خواب بودند و چیزی به سحر نمانده بود. ناگهان صدایی سید را از خواب بیدار کرد. از جا برخاست و نگاهی به اطراف انداخت. بچه ها در خواب آرامی بودند، ولی مأموران ساواک از در و دیوار به خانه ریخته بودند و در راهرو بسته بود. یکی از مأموران با شدت به در کوبید و وقتی دید در باز نمی شود، به همراه چند مأمور دیگر میله های فلزی در را شکستند و وحشیانه وارد اتاق شدند. سپس به سرعت سید را دستگیر کردند. سید کمال گفت: «چه شده که این وقت شب مزاحم من شده اید؟».

یکی از مأموران انگشتش را روی بینی اش گذاشت و گفت: «هیس! شما بازداشتید».

ناگهان صدای جیغی بلند شد. یکی از مأموران پایش را روی موهای دختر سید گذاشته و دختر از خواب پریده و از ترس و درد، جیغ کشیده بود. با صدای جیغ و سروصدای مأموران دیگر بچه ها نیز از خواب پریدند و به طرف پدر رفتند، ولی مأموران جلوی آنها را گرفتنه بچه ها هر کاری کردند مانع بردن پدرشان شوند، بی نتیجه بود. ماه رمضان بود و کم کم برای خوردن سحری از خواب بیدار می شدند. مأموران بدون اینکه اجازه بدهند، سید سحری اش را بخورد، وی را در میان گریه و التماس فرزندانش، با خود بردند. دو مأمور در دو طرف سید نشستند و ماشین به راه رفت. حکومت نظامی بود و راننده ماشین هر چند متر که می رفت، باید اسم شب می داد تا بتواند راه خودش ادامه دهد. ماشین همین طور حرکت کرد تا به زندان

ص: 22

اصفهان رسید. سید آن شب تاریک را در زندان گذراند و منتظر صبح ماند. وی نمی دانست چند روز بعد دادستان نظامی برای او حکم اعدام صادر می کند.

جلسه، مأموران ساواک شبانه به خانه آیت الله فقیه ایمانی حمله کردند و او را با خود ببرند. بازجویی از سید با شکنجه همراه بود، ولی همه رنج ها و شکنجه ها را برای حفظ انقلاب به جان می خرید. حتی دستور اعدام سید نیز صادر شد، ولی پس از گذشتن دو ماه از زندانی شدن وی، رژیم، ناگزیر فرمان آزادی زندانیان سیاسی را صادر کرد تا آتش مبارزه ها و قیام های مردمی را فرونشاند.

اجازه دیدار امام را گرفت. حاج احمد آقا گفت: «آقا دو سه روزی است به توسل و ذکر اشتغال دارند و کسی را نمی پذیرند».

از این رو، به حاج احمد آقا گفت: «اشکالی ندارد». و برگشت. سید احمد وارد اتاق امام شد و طولی نکشید که بیرون آمد و گفت: «آقا سید، آقای فقیه ایمانی!» سید کمال برگشت و گفت: «بله!» سید احمد گفت: «بفرمایید! آقا اجازه داد».

سید کمال وارد اتاق شد. همه پرده های اتاق کشیده شده و اتاق تاریک بود. امام لباس ساده ای بر تن داشت و روی سجاده در حال راز و نیاز با خدا بود. سید سلام کرد. امام پاسخ گفت و به عبادتش ادامه داد. راز ونیاز امام که به پایان رسید، به سید خوش آمد گفت. سید اندکی با امام صحبت کرد، چیزهایی را که آورده بود، به امام داد و با ایشان خداحافظی کرد و از اتاق بیرون آمد. حاج احمد آقا بیرون اتاق ایستاده بود. با دیدن سید کمال گفت: «آقا هیچ کس را نمی پذیرفت، وقتی گفتم فقیه ایمانی اینجاست، گفت بگو بیاید».

چه کند! اسم شخصیت های بزرگی مثل شیخ انصاری، صاحب جواهر، مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی و دیگران به گوشش خورد. گویی از او خواسته شده بود، از این بزرگان کمک بگیرد. سید با همان لباس روحانیت دست به کار شد و شروع کرد به ساختن حرم. آجرها را روی هم می گذاشت، که سیدی به طرف او آمد. آن سید یکی از علمای بزرگ بود. به سید کمال گفت: «آجرها را پهلوی هم بچین و هشته گیر نگذار!»هشته گیر اصطلاحی در معماری است که آجرها را یکی این طرف و دیگری آن طرف می گذارند. سیدکمال گفت:«این طوری محکم تر می شود.» به خاطر نوع چینش آجر، بین دو سید اختلاف به وجود آمد. به این نتیجه رسیدند که از عالمان بپرسند. همه اهل علم به سید گفتند: «این روشی که سیدکمال می گوید، بهتر است.»

سیدکمال وقتی از کار خود اطمینان پیدا کرد، ادامه داد. اما بکباره از خواب بیدار شد. به ساعت نگاه کرد. 25 دقیقه بیشتر نبود که به خواب رفته بود. فکر خواب عجیبی که دیده بود، راحتش نمی گذاشت تا بالاخره به یکی از عالمان قم زنگ زد و گفت که چنین خوابی دیده ام. تعبیرش چیست؟

آن عالم بی درنگ گفت: «شما چیزی برای امیرالمومنین علی (علیه السلام) می سازی؟» سید هم یاد کاری که تازه شروع کرده بود، افتاد. گفت: «بله. مشغول ساخت مرکز تحقیقات و کتابخانه ای به نام مقدس امیرالمومنین هستم».

پاسخ گرفت: «تعبیر خوابت همین است. اینجا هم حرم امیرالمومنین، علی (علیه السلام) است، قدر اینجا را بدان.» آیت الله فقیه ایمانی دلگرم شد و با توکل

ص: 26

به خدا و توسل به امیرمومنان با جدیت کاری را که در پیش گرفته بود، ادامه داد. او به گذشته برگشت. از همان بدو ورود به اصفهان، در کنار تدریس، به فکر فعالیت های اجتماعی و فرهنگی هم بود. بیش از ده مسجد در اصفهان و روستاها و شهرهای کوچک تاسیس کرد و پس از آن به فکر تاسیس مدارس افتاد. با کمک ایشان و حمایت وی از تاجران و بازاری ها توفیق یافت به یاری دانش آموزان کم بضاعت بشتابید. سپس به تاسیس مدارس طلبگی اقدام کرد و به نام مبارک باقرالعلوم، چند مدرسه طلبگی تاسیس نمود. این اقدام فرهنگی و اجتماعی، به اصفهان محدود نبود. شهرها و استان های هم جوار نیز از این حرکت فرهنگی آیت الله فقیه ایمانی بهره می بردند. اعزام مبلغ به شهرها و روستاهای اطراف، ثمره تاسیس این گونه مدارس بود. مهم تر از اینها به فکر ساخت کتابخانه افتاد؛ چرا که در زمان طاغوت، گسترش فساد، جوان ها را از راه راست الهی منحرف ساخت. با عالمان دین رایزنی کرد. نظرش این بود که: اگر می خواهیم جوان ها به سینما یا مراکز فساد نروند، باید فضایی مناسب ایجاد کنیم تا از آن بهره مند شوند. پس از مشورت ها، بنا بر این شد که کتابخانه ای پایه گذاری کند. همه با این نظر موافق بودند. به تنهایی دست همت و تلاش را بالا برد و به تاسیس کتابخانه ای به نام امیرالمومنین اقدام کرد. در ابتدا مشکلات فراوانی سر راه بود. برای محل کتابخانه چهارراه شکرشکن اول خیابان احمدآباد را مناسب دید. خانه های کلنگی اطراف را خرید و امکانات و زمینه های کار را فراهم کرد تا به اسکلت رسید و شب بیست و سوم بود که خواب عجیب را دید و در

ص: 27

خواب، حضرت امیر مهر تایید بر این اقدام خداپسندانه آیت الله سید کمال فقیه ایمانی زد.

کتابخانه روز به روز گسترش پیدا کرد و به مرکز تحقیقاتی بزرگ تبدیل شد. توجه امیرالمومنین به این کتابخانه آشکار بود. بیشتر کارها به آسانی انجام می شد و حتی گاهی هم که تنگناهای مالی پیش می آمد، با لطف شاه نجف، علی (علیه السلام) این مشکل حل می شد. نشان به آن نشان که یکبار موجودی کم و کار تاسیس به توقف کشیده شد. آن روز آیت الله فقیه ایمانی در خانه نشسته بود و به آینده کتابخانه و مشکل مالی فکر می کرد. در همین فکرها بود که مردی عرب به در خانه سید آمد. سید شنید: «سیدکمال تو هستی؟» سیدکمال از پشت در نیمه باز پاسخ داد: «بله».

یک دفعه یک کیسه بزرگ از لای در وارد حیاط شد. سید گونی را دست گرفت و خواست در را باز کند که صدای مرد عرب را شنید: «اینها مربوط به کتابخانه امیرالمومنین است».

سید پرسید: «چه کسی اینها را داد؟»

جواب شنید: «به خودمان مربوط است و در را بست و رفت».

سید کیسه را روی زمین گذاشت و در را باز کرد تا ببیند چه کسی است، اما کسی در کوچه نبود. به خانه برگشت. در کیسه را باز کرد. مقدار زیادی پول داخل کیسه بود. این پول، حلال خیلی از مشکلات شد.

بالاخره بیست و هفت رجب، کتابخانه افتتاح شد و حرکت فرهنگی – دینی جدیدی در اصفهان شکل گرفت.

ص: 28

بالاخره هرچه باشد، سید کار خودش را انجام داده بود و درگیر و دار مسائل کاری، آن را فراموش کرد. چند ماه بعد تلفن به صدا درآمد و سید گوشی را برداشت و شنید: «الو سلام. من علی سلطانم از آمریکا».

خوش حال بود. سیدکمال احوالش را پرسید. او هم گفت: «خوبم حاج آقا. با دعای خیر شما، خانمم باردار شد. می خواستم ببینم اسمش را چه بگذارم؟»

سید خوشحال شد و در دلش خدا را شکر کرد و امیرالمومنین را ستود. بعد گفت: «تبریک می گویم. اینها لطف امیرالمومنین علی (علیه السلام) است. اگر فرزندت پسر شد، اسمش را محمدعلی بگذار و اگر دختر شد نام فاطمه را برایش انتخاب کن».

ماه ها گذشت و وقتی که فرزند علی سلطان به دنیا آمد، باز با خوشحالی تماس گرفت و گفت: «فرزندم پسر است و اسمش را گذاشتم محمدعلی. واقعا تشکر می کنم؛ چون زندگی ما داشت سیاه می شد».

این، تنها نمونه ای از کرامات حضرت امیر به موسسه بود. تلاش مخلصانه فرهنگی آیت الله فقیه ایمانی روز به روز شکل تازه ای به خود می گرفت و در هر مرحله لطف امیرالمومنین بیشتر دیده می شد.

بلژیک، بوسنی، لبنان، کویت، هند و پاکستان سفر کرد. همچنین، توفیق یافت به حوزه های علمیه و مراکز خدماتی و فرهنگی مسلمانان کمک مالی کند.

سید کمال فقیه ایمانی، در سفرهای خارجی می کوشید افزون بر تبلیغ فرهنگ والای اسلامی، با شخصیت های مذهبی و فرهنگی نیز دیدار کند. همچنین، به پرسش های علاقه مندان در زمینه اسلام و آیین تشیع پاسخ می داد.

از شیرین ترین و دلنشین ترین مسافرت های سید کمال، سفر به عراق و زیارت عتبات عالیات بود. و هر گاه فرصت سفر به این دیار مقدس به دست می آمد، سید از این فرصت معنوی استفاده می کرد. وی به دیدار بزرگان دین نیز برود. این بار هم به دیدار آیت الله خویی رفته بود دیدار شیرینی بود. سید کمال،رو به روی آیت الله العظمی خویی نشسته بود و درباره مسائل گوناگون با هم حرف می زدند.

اندکی بعد سید از آیت الله خویی اجاز مرخصی خواست. ایشان به آرامی گفت: «کجا قصد دارید بروید؟». سید کمال گفت: «می خواهم به دیدار سید محمد باقر صدر بروم. در سفر قبلی که در عراق بودم، ایشان صحبت کردند و به دیدارم آمدند. حالا می خواهم برای بازدید خدمتشان برسم». آقا سری تکان داد و گفت: «صبر کن! من هم می آیم مدت هاست آقای صدر را ندیده ام. سپس هر دو به طرف خانه سید محمد باقر صدر به راه افتادند. خانه ساده صدر، حالا میزبان دو میهمان تازه بود. سید کمال با گشاده رویی جلو

ص: 31

رفت و آیت الله صدر را در آغوش گرفت و با او احوالپرسی کرد. شهید صدر که فارسی نمی دانست، به عربی ابراز محبت کرد.

این دیدارها پیامدهای خوبی داشت. تعامل بزرگان دین، موجب پیشرفت در فعالیت های فرهنگی _ اسلامی سید کمال شد و موفقیت های بزرگی را نصیب وی کرد.

آیت الله فقیه ایمانی وقتی این استقبال را د ید، دستور داد کتاب ها را ارسال کنند و چک را نیز به آنها بازگردانند و یادآور شد چک صرف نیازمندان و محرومان زندان شود. استقبال از این کتاب تنها به مردمان عادی محدود نبود، بلکه دختر کلینتون رئیس جمهور امریکا نیز در نامه ای درخواست این تفسیر قرآن را کرده بود. رئیس دفتر ریاست جمهوری آمریکا پس از دریافت کتاب در نامه ای نوشت: «از شما به خاطر فرستادن کتاب نورالقرآن فی تفسیر القرآن برای دخترم خیلی تشکر می کنم».

این گوشه ای از تلاش فرهنگی آیت الله فقیه ایمانی بود که امام خمینی(ره) و آیت الله العظمی گلپایگانی نیز آن را تأیید و از آن تمجید کردند. تفسیر نورالقرآن فی تفسیر القرآن گلچینی از تفسیرهای گوناگون است که با چشم پوشی از اختلاف های لغوی و موارد اختلاف شیعه و سنی، مجموعه ای روان و قابل اعتماد را به مخاطبان عرضه کرده است. به عقیده آیت الله فقیه ایمانی دنیا تشنه این کار بود،به گونه ای روزانه 60 تا 70 جلد تفسیر برای درخواست کنندگان فرستاده می شد، حتی برخی از کشورها نیز خود تصمیم به چاپ این کتاب گرفتند. همچنین، این کتاب در اینترنت نیز موجود و در اختیار علاقه مندان است.

تلاش های فرهنگی آیت الله فقیه ایمانی، برای اهل مونت و دین، ستودنی است. کتابخانه ای که در آغاز انقلاب شکوهمند اسلامی به همت ایشان تأسیس شد، هم اکنون مرکز بزرگ فرهنگی شیعه است. این کتابخانه با یک میلیون کتاب، در دو بخش خواهران و برادران مشغول به فعالیت است.

ص: 33

از دیگر فعالیت های مرکز، پژوهش، چاپ و نشر کتاب های ارزشمند بسیاری است. که می توان به دسته گل محمدی از بوستان اهل بیت، تفسیر شبر و الامام المهدی عند اهل السنة اشاره کرد.

مدرسه باقرالعلوم نیز از رهاوردهای این مرکز است که 1400 دانش پژوه در آن به تحصیل علوم دینی و آموزه های اهل بیت مشغول هستند. از دیگر فعالیت های آیت الله فقیه ایمانی می توان به تأسیس بیمارستان امام حسین(علیه السلام) و مرکز تخصصی بیماری های عفونی، بیمارستن سوانح و سوختگی امام موسی کاظم(،)، بیمارستان زنان و زایمان حضرت زهرا(علیها السلام)، درمانگاه شهدا و مدرسه حجتیه اصفهان در مشهد اشاره کرد. همچنین، تأسیس صندوق جهیزیه، صندوق قرض الحسنه، ساخت واحدهای مسکونی برای طلاب و مسجد و کتابخانه های بزرگ در سراسر کشور و تشکیل بنیاد حوزه های علمیه در شهرهای گوناگون از دیگر کارهای ارزشمند و پرخیز و برکت این مجتهد بزرگوار است.

آیت الله فقیه ایمانی، صاحب نه فرزند است؛ چهار پسر و پنج دختر. دو تن از فرزندان ایشان لباس مقدس روحانیت به تن کرده و دیگر فرزندان در رشته های دانشگاهی به تحصیل و تدریس مشغول هستند.

ص: 34

بانک اطلاعات اندیشمندان مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما در رابطه با آیت الله محمدهادی معرفت علاوه بر چاپ نوشته حاضر، تعداد 246 دقیقه راش و تولید برنامه تلویزیونی با عنوان سرای معرفت, در آرشیو خود اطلاعات مکتوب و همین طور در بانک عکس تعداد قابل توجه عکس از این شخصیت را دارا می باشد. و هرگونه تقاضا از طرف محققین، برنامه سازان و علاقمندان را پاسخگو و آماده دریافت اطلاعات در این خصوص می باشد.

تلفن تماس: 2933830-0251

آدرس سایت و پست الکترونیکی:

Farzanegan@irc.ir Emial: _ www.irc.ir

ص: 35